Selamlar herkese... Nasılsınız bakalım.. Bende bişeyler yazayım dedim içimden geldi... belki bi faydası olur birilerine. Bilirsiz beni emekli olsakta yerimde duramam pek.. bahce işleri falan ugraşır dururum.. geçen sene miydi neydi... bi iştahsızlık bi karın ağrısı başladı.. üşüttüm heralde dedim geçer dedim.. önemsemedim başlarda... Bizim hanım dedi durdu git doktora git doktora diye ama dinleyen kim.. eski kafa işte ne yapcan.. sonra bi baktım zayıflıyom pantolonlar bol geliyo.. rengin soldu dediler.. ee sonunda gittik mecbur... keşke dinleseydim hanımı daha önce gitseydim ya neyse... Gittik işte kan verdik film çektiler.. sonra doktor çağırdı.. oğlan da yanımdaydı Allahtan.. Dedi hüseyin amca kötü bi misafir var içerde.. Kanser dedi.. kolon kanseri.. O an varya.. ellerim ayaklarım boşandı sanki.. buz kestim.. Aklıma hemen çocuklar geldi.. torunlar geldi.. daha onları görcem büyücekler falan.. acaba ömür yetcek mi dedim.. korkuyo insan işte eceli gelmeyen ölmez derler ama korkuyo yinede.. Ameliyat dediler.. olduk bi cesaret girdik çıktık.. Sonra o ilaç tedavisi kemoterapi dedikleri.. Allahım o günler ne zordu... Hiç unutmam yataktan kalkacak halim olmuyodu.. ağzımda tat yok.. su bile içsen başka tat geliyo.. hanımın yaptığı o güzel yemekler bile zehir gibiydi.. saçlar zaten döküldü ama o mühim değil erkek adamız takmadık :) ama halsizlik cok kötüydü canım hiç bişey istemiyodu... cok dua ettim o zamanlar cok.. Ama bizim hatun olsun çocuklar olsun.. Allah hepsinden razı olsun.. bi an yalnız bırakmadılar... Gelen giden komşular sağolsun.. moral çok önemliymiş cok.. İnsan kötü düşündükçe hastalık daha cok sarıyo sanki.. Bende kendime kızdım hüseyin dedim bırakma salma kendini dedim.. torunları düşün.. daha mürüvetlerini görcen dedim :)) Şimdi şükürler olsun Allaha.. o zor zamanlar geçti gibi.. ilaçlar bitti.. kontrole gidip geliyoruz işte 3 ayda bi 6 ayda bi neyse.. Doktor iyi diyo şimdilik.. tabi eskisi gibi koşamıyoz hoplayıp zıplayamıyoz hemen yoruluyoz ama bunada şükür... nefes alıyoz ya o yeter.. Size diyeceğim şudur gençler büyükler.. benim gibi yapmayın.. Kendinize iyi bakın.. vücudunuz bi sinyal veriyosa ihmal etmeyin.. bi ağrı bi tuhaflık varsa gidin doktora... Korkcak bişey yok... Erken yakalayınca herşey daha kolay oluyomuş.. ben biraz geç kaldım ama yırttık çok şükür... Hayat yaşamaya değer vallahi.. ufak tefek şeyleri dert etmeyin kendinize.. önce sağlık.. sağlık olsun yeter.. Hadi çok yazdım heralde... hakkınızı helal edin.. Allah kimseye dert verip derman aratmasın... Herkes sağlıcakla kalsın..

Babamı yıllar önce prostat kanserinden kaybetmiştik. Bu yüzden düzenli kontrollerimi hiç aksatmadım. İyi ki de aksatmamışım. Rutin kontrol sırasında kanser erken evrede teşhis edildi. Babamın yaşadıklarını bildiğim için başta çok endişelendim ama doktorumun erken teşhis sayesinde tedavi şansımın çok yüksek olduğunu söylemesi içimi rahatlattı. Başarılı bir ameliyat geçirdim ve tedavi sürecim nispeten daha kolay oldu. Bu deneyim bana iki önemli şey öğretti: Birincisi, düzenli kontrol ve erken teşhisin hayat kurtardığı. İkincisi ise, sağlık sorunlarıyla yüzleşirken bile güçlü kalmanın ve aileye umut vermenin önemi. Oğluma da bu bilinci aşılamaya çalışıyorum. Sağlığınıza dikkat edin, kontrollerinizi ihmal etmeyin ve kanserden korkmak yerine bilinçli olmayı seçin. Erken farkındalık gerçekten her şeyi değiştiriyor.

Meme kanseri teşhisi aldığımda 45 yaşındaydım ve iki çocuğum vardı. İlk hissettiğim şey korkuydu, çocuklarımı büyürken görememe korkusu. Ameliyat, kemoterapi ve radyoterapi... Vücudum kadar ruhum da yoruldu. Ama mücadeleyi bırakmadım. Çocuklarımın gülüşü, eşimin desteği benim en büyük motivasyonumdu. Tedavi sürecinde kendime daha iyi bakmayı, stresi yönetmeyi ve pozitif düşüncenin gücünü öğrendim. Kanser bana hayatı ertelememeyi öğretti. Artık daha bilinçli yaşıyor, sevdiklerime daha çok zaman ayırıyor ve kendime değer veriyorum. Sağlığıma kavuştuktan sonra erken teşhisin önemi konusunda farkındalık yaratmak için gönüllü çalışmalara katıldım. Unutmayın, kanser bir son değil, belki de yeni ve daha anlamlı bir başlangıcın kapısıdır. Kendinize inanın ve savaşmaktan vazgeçmeyin.

Her şey bir anda başladı. Sürekli hissettiğim yorgunluk ve boynumdaki şişlik beni doktora gitmeye itti. Lenfoma teşhisi konulduğunda dünyam başıma yıkıldı sandım. Tedavi süreci zordu; kemoterapinin yan etkileri, saçlarımın dökülmesi, geleceğe dair korkular... Ama ailem, arkadaşlarım ve doktorlarımın desteğiyle hiç pes etmedim. Özellikle benimle aynı yoldan geçmiş insanlarla konuşmak, onların hikayelerini dinlemek bana inanılmaz bir güç verdi. Tedavim başarıyla tamamlandı ve şimdi kontrollerle hayatıma devam ediyorum. Bu süreç bana hayatın ne kadar değerli olduğunu, küçük anların bile kıymetini bilmeyi öğretti. Eğer siz de bu yoldaysanız, bilin ki yalnız değilsiniz. Umudunuzu asla kaybetmeyin, içinizdeki güce inanın ve destek istemekten çekinmeyin. Her karanlığın sonunda bir aydınlık vardır.